Fizjoterapia

Zastosowanie laserów w fizjoterapii opiera się na efektach fotochemicznych i fotobiologicznych w komórkach i tkankach. Jest to nieinwazyjna i bezbolesna technika, która działa głównie przeciwzapalnie i przeciwbólowo. Fala elektromagnetyczna generuje zlokalizowane ciepło, zwiększając w ten sposób aktywność metaboliczną, drenaż limfatyczny i poprawiając krążenie krwi poprzez promowanie rozszerzenia naczyń krwionośnych.

Inne korzyści obejmują biostymulujące właściwości terapii laserowej, które są szczególnie przydatne w przypadku patologii mięśni, różnego rodzaju artralgii, zarówno reumatycznych, jak i zwyrodnieniowych, ogólnej traumatologii i regeneracji ruchowej po operacji lub po usunięciu gipsów lub sztywnych bandaży.

W fizjoterapii lasery są wykorzystywane do celów terapeutycznych w celu zmniejszenia bólu, stanu zapalnego i promowania gojenia się tkanek. Technika ta, znana jako laseroterapia niskopoziomowa (LLLT) lub fotobiomodulacja, powszechnie wykorzystuje ​lasery diodowe i lasery klasy IV ze względu na ich skuteczność i bezpieczeństwo w warunkach klinicznych.

Lasery diodowe są najczęściej stosowane w fizjoterapii. Emitują one światło o niskiej mocy, zazwyczaj w zakresie 600-1000 nm, które przenika do tkanek, stymulując naprawę komórkową, zwiększając krążenie i zmniejszając stan zapalny. Są skuteczne w leczeniu stanów takich jak naciągnięcia mięśni, zapalenie ścięgien i bóle stawów.

Lasery klasy IV, które są laserami terapeutycznymi o większej mocy, są wykorzystywane do terapii tkanek głębokich. Mogą one dostarczać więcej energii w krótszym czasie, dzięki czemu nadają się do leczenia przewlekłego bólu, urazów sportowych i rehabilitacji pooperacyjnej, jednocześnie przyspieszając powrót do zdrowia.

Wybór lasera w fizjoterapii zależy od głębokości tkanki docelowej, rodzaju urazu i pożądanej intensywności leczenia. Lasery diodowe są preferowane do rutynowych zastosowań terapeutycznych, podczas gdy lasery klasy IV są używane do głębszych i bardziej intensywnych zabiegów.